Goni go każdy rząd i każda większość sejmowa. Przy starcie jest zwykle dużo hałasu, a potem robi się coraz ciszej.

Ustawy, zwłaszcza te radykalniejsze, uderzając w prawa wielu osób, budzą emocje. Podobnie bywa z uchwałami Sądu Najwyższego, choć mają wyciszać kontrowersje prawne i spory.

To dziwne, że w obecnej sytuacji prezydent nie domaga się uczynienia jego projektu z 2020 r. przedmiotem debaty parlamentarnej. Warto odkurzyć tamtą propozycję złagodzenia prawa aborcyjnego i nadać jej formalny bieg.

Przerzucenie całości problemu frankowego na sądy oznacza, że uporamy się z nim może dopiero w ciągu kilkunastu lat. Nie napawa to nikogo optymizmem. Czy to nie za późno?

Profesorom prawa podsuwam możliwość milczenia w kwestii, która biologicznie ich nie dotyczy.

Koalicja Obywatelska, poszerzając pole władzy, musi uważać, żeby nie stracić zdolności koalicyjnej. Przed wyborami europejskimi formacja Donalda Tuska musi obudzić i pobudzić elektorat do wyborów, które odbędą się w niekorzystnym dla rządu czasie.

Wydaje się, że polskim politykom, zarówno tym programowo proeuropejskim, jak i eurosceptycznym, najtrudniej jest zrozumieć zagadnienia suwerenności kraju znajdującego się w szerszych międzynarodowych organizacjach.

Na czele powołanych przez polityków komisji kodyfikacyjnych stanęli sędziowie w czynnej służbie. Budzi to istotne zastrzeżenia z punktu widzenia zapewnienia gwarancji bezstronności i niezawisłości sędziów od władzy politycznej. Skłania też do zastanowienia się nad kompatybilnością tego typu nominacji z konstytucyjną zasadą trójpodziału władzy.

Warto wprowadzić mechanizmy, które m.in. umożliwią odroczenie rozpoznania wniosku o tymczasowe aresztowanie lub rozpoznawanie go przez sąd w rozszerzonym składzie.